طب النبی و گوشه هایی از توصیه های پیامبر اسلام به امتش

داشتم کتاب طب النبی نوشته یعقوب مراغی را میخواندم. در احادیثی که از حضرت پیامبر آمده مطالب جالبی دیدم که نتوانستم از آن بگذرم. در جامعه ایران با توجه به دین رسمی اسلام و مذهب رسمی شیعه، مشکلاتی دیدم که واقعا به دور از توصیه های پیامبر است و خواستم به مسئولان و مردم ایران تعدادی را یادآوری کنم.

طبق فرمایشات مقام معظم رهبری، انتقاد به شرطی که سازنده باشد و قصد تخریب در آن نباشد، میتواند که مفید باشد و راه گشای پیشرفت کشور اسلامی مان.

در ضمن منبع این احادیث از کتاب طب الصادق و طب النبی است و بنده فقط نقل قول میکنم. امیدوارم که اگر منافاتی در این نوشته ها و اتفاقاتی که سالهاست در کشور میفتد، دیده شد، مسئولیت را بر عهده نویسنده کتابی بگذارند که به آنها استناد کرده ام.

پیامبر اسلام در احادیثی فرموده است:

-خوردن با خادمان از تواضع است، پس هر کس با آنان غذا بخورد، بهشت مشتاق او شود. (قابل توجه مدیران و مسئولانی که همیشه جدا از کارکنان خود، غذاهایی متفاوت با زیردستانشان میخورند)

-خوردن در بازار از پستی است. (قابل توجه دکاندارانی که در بازارها و کنار خیابانها بساط پهن میکنند و باعث پستی کسانی میشوند که از این غذاها میخورند)

-هر کس در غذا خوردن از دو چوب استفاده کند، از درد دو کلیه در امان خواهد بود. (قابل توجه پزشکان کلیه)

-کاسه، برای کسی که آن را بلیسد، طلب آمرزش میکند. (قابل توجه کاسه لیسان)

-کسی که گرسنه باشد و یا احتیاج پیدا کند و آن را از مردم پنهان سازد و به سوی خدا برود، بر خدا حق است که روزیِ یک سال او را باز گشاید. (قابل توجه خود خدا)

-هر کس که غذای او اندک باشد، حساب او نیز اندک است. (قابل توجه کسانی که سفره های میلیونی پهن میکنند. البته الان نزدیک به عید قربان است و کسانی که ولیمه حج میدهند.)

-هیچ یک از شما ایستاده آب نخورد و اگر خورد، برگرداند. (آب سردکنهای داخل شهر را چه کنیم. آب خوریهای اماکن عمومی و ...)

-احتکار در ده چیز است: گندم و جو و خرما و کشمش و ذرت و روغن و عسل و پنیر و گردو و روغن زیتون. (قابل توجه محتکران عزیز: احتکار سایر چیزها اشکال ندارد)

-اگر کسی تجارتی جز در خوردنیها نداشته باشد، طغیان و ستم میکند. (قابل توجه تجار مواد خوراکی: وارد سایر تجارتها هم بشوید)

-هر کسی طعامی را جمع کند و چهل روز آن را نگه دارد تا گران شود، او از خدا بیزار و خدا از او بیزار است. (باز هم محتکران عزیز: غیر طعام را میتوانید احتکار کنید)

-هر کس بر مسلمانان طعامی را احتکار کند، خداوند او را به جذام و مفلس شدن مبتلا میکند. (باز هم محتکران: میتوانید احتکار مواد غذایی را برای غیر مسلمانان اجرا کنید)

-نان را با چاقو نبرید و آن را گرامی بدارید که خدا آن را گرامی داشته است. (قابل توجه همسرم و سایر همسرانی که نان را با چاقو میبرند و نانوایانی که بربری و سنگگ را با چاقو نصف میکنند: از این به بعد از قیچی استفاده کنید)

-بهترین صدقه آب است. (با صدقه دادن آب به کشورای همسایه، باعث کمبود آب در کشور شده ایم)

-وقتی میل به آب داشتید، آن را به صورت مکیدن بخورید و پی در پی نخورید. (قابل توجه ......... محترم)

-بدترین امت من کسانی هستند که مغز استخوان را بخورند. (آقا از این یکی دیگر نمیشود گذشت. لامذهب چه مزه ای هم دارد وقتی استخوان آبگوشت را روی قاشق میکوبی و مغز استخوان را میخوری)

-بهترین خورشتها در دنیا و آخرت، گوشت است. (البته اون قدیما بود. به علت گرانی الان تبدیل به بدترین خورکی شده است)

-هر کس گوشت نخورد اخلاقش بد میشود. (قابل توجه کسانی که به هر علت گوشت نمیخرند و نمیخورند)

-گوشت را در سفره با چاقو نبُرید که آن از کارهای عجمهاست و آن را با دندان بخورید که گواراتر و بهتر است. (خیالم راحت شد که عمری مانند عربها غذا خورده ام).

-هر کس چهل روز گوشت نخورد قلب او قساوت میگیرد. (لطفا کشورهای جهان جهت مسلمانان داعشی، مقدار زیادی گوشت ارسال نمایند)

-خداوند به یکی از پیامبران خود که از ضعف شکایت کرده بود، وحی کرد که گوشت را با شیر بپزد که شفا و برکت در آنهاست. (شیر با پالم و گوشت با آمپول تقویتی توصیه میشود که مرگ آورتر است)

-برنج در میان غذاها مانند رئیس در میان قوم است و من در میان پیامبران مانند نمک در غذا هستم. (شوخ طبعی از کمالات اخلاقی پیامبر بود)

-زنهای حامله خود را شیر بدهید که آن عقل بچه را زیاد میکند. (البته شیر بدون روغن پالم)

-ده چیز باعث فراموشی میشود(آلزایمر احتمالا منظور حضرت بوده است): خوردن پنیر، خوردن بازمانده موش، خوردن سیب ترش و گشنیز، حجامت کردن با نقره، رفتن از میان دو زن و نگاه کردن به کسی که بر دار زده شده و تعزیه و خواندن سنگ قبرها. (من دیگه حرفی ندارم)

-بر شما باد عسل، سوگند به کسی که جان من در دست اوست خانه ای نیست که در آن عسل باشد مگر این که فرشتگان به ساکنان آن خانه طلب آمرزش میکنند. پس اگر کسی آن رو بخورد هزار دوا در درون او وارد میشود و هزار هزار بیماری از او خارج میشود و اگر در حالی که عسل در درون اوست، بمیرد، بدن او آتش نمیگیرد. (قابل توجه کسانی که قرار است به جهنم بروند)

-هر وقت یکی از شما کنیزی بخرد، نخستین چیزی که به او میچشاند عسل باشد که برای او پاکتر است. (شما اجازه خریدن کنیز بده، چشم ما هم عسل بهش میدهیم)

-(مانند) عمۀ خود، درخت خرما را گرامی بدارید. (........)

-خرما را با آب دهان بخورید که کرم را میکشد. (با آب جای دیگری مثلا آب رودخانه نخورید)

-شربت عسل را هر کس بیاورد، آن را بر نگردانید. (مگر مرض داریم برگردانیم)

-بر شما باد میوه ها به هنگام نوبر که آن بدنها را سالم میکند و غمها را بر طرف میسازد و آنها را به هنگام تمام شدن رها کنید که آن بیماری برای بدنهاست. (قابل توجه حضرت پیامبر: متاسفانه به علت قیمت بالای میوه نوبرانه، اکثریت مسلمانان فقط میوه غیر نوبرانه میخورند)

-خوردن «به»، تاریکی چشم را از بین میبرد. (و روشنایی جیب را هم)

-خربزه را با دندان بخورید و آن را قطعه قطعه نکنید که آن میوه مبارکی و پاکی است: دهان را پاک . قلب را مقدس و دندانها را سفید میکند و خدا را خشنود میسازد، بوی آن از عنبر و آب آن از کوثر و گوشت آن از بهشت و لذت آن از جنت و خوردن آن از عبادات است. (کاملا موافقم)

-بر شما باد انار و پیِ آن را هم بخورید که آن دباغ کننده معده است. هیچ دانه ای از آن در درون شما قرار نمیگیرد مگر این که قلب نورانی میشود و چهل روز انسان را از وسوسه شیطان حفظ میکند.

-زیاد بادنجان بخورید که آن درختی است که در بهشت دیده ام. پس هر کس آن را با این قصد بخورد که بیماری آور است، بیماری می آورد و هر کس با این قصد بخورد که دواست، دوا میشود. (جون منی بادمجون)

-چه خورشت خوبی است کشمش.

-کرفس سبزی پیامبران است.

-نوح از غصه به خدا شکایت کرد. به او وحی شد که انگور بخورد که انگور غصه را از بین میبرد. (البته آبِ انگور هم همینطور است)

-خربزه پیش از غذا، شکم را شست و شو میدهد و بیماری را به کلی از بین میبرد. آن حضرت، خیار را با نمک و خربزه را با پنیر میخورد و میوه را به صورتِ تَر میخورد و گاهی خربزه را با دستان خود میخورد. (وات، دستان خود؟)

-برتری روغن بنفشه بر سایر روغنها مانند برتری اسلام بر سایر ادیان است.

-بر شما باد مرزنگوش را ببوئید که برای «خشام» خوب است و «خشام» یک بیماری است.

-یک درهم در راه خدا صدقه دادن هفتصد برابر پاداش دارد و یک درهم جهت خضابِ با حنا دادن، نه هزار پاداش دارد. (اگر معادله دو مجهولی را ساده کنیم میشود: یکبار حنا گذاشتن مانند 21 بار صدقه دادن است. من که رفتم حنا بذارم)

-سیر بخورید که در آن شفای هفتاد بیماری است. (قابل توجه پزشکان محترم: لطفا سیر تجویز نمایید)

-هر کس سیر و پیاز و چیز بدبو بخورد به ما نزدیک نشود و به مسجد نزدیک نشود.

-بر شما باد هلیله سیاه که آن از درختان بهشتی است، طعم آن تلخ است ولی در آن شفای هر دردی است. (قابل توجه داروسازان)

-در شبی که به معراج رفتم، به هیچ فرشته ای نمیگذشتم مگر این که میگفت: ای محمد، امت خود را به حجامت کردن دستور بده و بهترین چیزی که با آن بیماریها را مداوا میکنید، حجامت کردن و سیاه دانه و جوز است.

-خوردن خاک بر هر مسلمانی حرام است. (خب، غیر مسلمانا بروید و راحت خاکتان را بخورید)

-هر کس هفت روز به شدت بیمار باشد، خداوند هفتاد سال گناه او را میآمرزد. (خدا بیامرز پدرم قبل از مرگ سی و پنج روز به شدت بیمار بود. آیا اضافه اش به من ارث میرسد؟)

-هر کس که برای کسی که عطسه میکند الحمدلله بگوید، از درد شکم و درد گوش و لب بریدگی در امان خواهد بود. (الحمدلله)

-هیچ شخصی نزد مریض هفت بار نمیگوید «از خداوند بزرگ که پروردگار عرش بزرگ است، میخواهم که تو را شفا بدهد»، مگر این که شفا می یابد.

رانندگی باانواع تیکهای عصبی

1- ما عجيب‌ترين نژاد جهان هستيم. تو فكر كن اگر يك پرويي باشي در تمام آمريكاي لاتين و حتي بعضي كشورهاي اروپايي زبانت را مي‌فهمند. عرب اگر باشي، اطراف خليج فارس و حتي گاهي در آفريقا مي‌تواني به هر كس بگويي «دلم گرفته» و يكي آهي برايت بكشد. قصه اروپايي بودن، آمريكايي و... هم كم‌وبيش همين است، ما اما كجاي دنيا برويم كه زبان مادري‌مان را بفهمند؟!

2- ما عجيب‌ترين نژاد جهان هستيم. همين حالا يك نقشه جهان بياور و پهن كن جلوي چشم‌هايت. بگذار چشم‌هايت هرجا كه دوست دارند بروند. عقلت اگر رسيد به كشوري كه آدم‌هايش شبيه ما باشند، نشاني‌اش را برايمان فرياد بزن. مثل زبانمان، شكل و قيافه و رنگ و رويمان هم فقط شبيه خودمان است. نه در آسيا آدم‌هايي شبيه خودمان پيدا مي‌كنيم و نه مثل كشورهاي اروپاي شرقي همه‌مان از زير كاربن رد شده‌ايم.

3- ما عجيب‌ترين نژاد جهان هستيم. با اين همه انحصار، لابد بايد منزوي‌ترين آدم‌هاي جهان باشيم. با اين همه ايران از معدود كشورهاي جهان است كه هرجايي نماينده‌هايي دارد. هر گوشه از دنيا كه باشي، درصدي شانس داري كه يكي - و اغلب بيشتر - از نژاد خودت را پيدا كني. براي اينكه حتي مثلا در تانزانيا، باور كني كسي كه پشت فرمان ماشين جلويي ديده‌اي ايراني است، لازم نيست مارپيچ از ميان ماشين‌هاي ديگر بگذري و كنارش دهان باز كني و چند كلمه فارسي به زبان بياوري. همين كه او وقت پيچيدن به يك خيابان فرعي، به جاي راهنما زدن،‌دستش را از پنجره ماشين بيرون بياورد و علامت بدهد، قصه تمام است. ما عجيب‌ترين نژاد جهان هستيم.

سال گذشته يكي از مسئولان راهنمايي و رانندگي كه دل پري از تصويب نشدن لايحه اخذ جرايم رانندگي در مجلس داشت، درباره راننده‌هاي ايراني حرف جالبي زد. او گفت: ‌«تابلوهاي راهنمايي و رانندگي براي راننده‌ها هيچ مفهومي ندارند. براي اينكه كسي خلاف نكند، ما بايد زير هر تابلو يك مامور بگذاريم.» از آن طرف اين هم هست كه ايراني‌هايي كه حتي يك سال از رسيدن پايشان به آن طرف مرزها مي‌گذرد، ژست يكساني وقت بازگشت به وطن دارند. آنها اگر در خيابان كناردست يك راننده نشسته باشند، مدام مي‌گويند: «واي اونجا اصلا اينجوري نبود. چرا اينجوري رانندگي مي‌كنن؟ دارم سكته مي‌كنم.»!

گرچه اين واكنش را مي‌شود به پاي اثبات خارج رفتن بعضي‌ها هم گذاشت اما راستش اصلا عجيب نيست ما كه عجيب‌ترين نژاد جهان هستيم، در رانندگي هم خصلت‌هاي ويژه خودمان را داشته باشيم. اين همه صغري و كبري پشت هم چيدن هم فقط به خاطر همين بود؛ اتفاقاتي در رانندگي و البته مسائلي مرتبط با راهنمايي و رانندگي كه فقط و تنها فقط مي‌توانيد در ايران ببينيد!

خطوط ميان چرخ‌ها

نزديك به يك دهه از تلاش راهنمايي و رانندگي براي قرار دادن خودروها ميان خطوط بزرگراه مي‌گذرد. بي‌گمان اگر تربيت نظامي و روحيه سخت مسئولان راهنمايي و رانندگي در كار نبود، قلب خيلي‌ها از اين همه تلاش بي‌نتيجه به دنيا پشت كرده بود!

چندين سال پيش، راهنمايي و رانندگي براي اينكه حركت بين خطوط را در شهرها جا بيندازد، جريمه‌هايي را براي اين تخلف در نظر گرفت. قضيه وقتي با جريمه هم جا نيفتاد، آنها به مامورانشان دستور دادند گاهي روي خطوط قرار بگيرند كه راننده‌ها ناچار شوند ميان خطوط رانندگي كنند. با اين همه براي اين همه خط و خطوط در شهر كه نمي‌شد مامور تعيين كرد، پس اين طرح هم كه در صورت ادامه تنها مي‌توانست آمار تلفات نيرو در راهنمايي و رانندگي را افزايش دهد، منتفي شد. بعد از گذشت يك دهه، هنوز هم در تابلوهاي هشداردهنده بزرگراه‌ها، مطالبي درباره حركت بين خطوط ديده مي‌شود كه بيشتر لحن‌اش شبيه به خواهش و تمنا است. مثلا: «راننده محترم، حركت بين خطوط باعث رواني ترافيك، كاهش تصادف و... مي‌شود.» و از اين حرف‌ها، با اين همه ما بيشتر علاقه داريم هميشه يك خط ميان چرخ‌هايمان باشد تا چرخ‌هاي خودرويمان ميان خطوط! نشان به آن نشان كه همين حالا اگر به بزرگراه برويد، بي‌نهايت بار اين روش رانندگي را به چشم خودتان مي‌بينيد.

در اين شرايط پس از يك دهه تلاش بي‌وقفه و البته بي‌حاصل، رئيس پليس راهنمايي و رانندگي در آغاز سال جديد گفت: «كنترل حركت بين خطوط راننده‌ها، اولويت مهم پليس در سال 89 است كه با استفاده از اقدامات بازدارنده و فرهنگ‌سازي دنبال مي‌شود.» با اين حال درخواست از راننده ايراني براي حركت ميان خطوط، مثل اين است كه از خرچنگ بخواهيد صاف راه برود!

كمربند در شأن ما نيست

كمربند هم از آن مقوله‌هايي است كه ايراني‌جماعت ذاتا با آن مشكل دارد. سال‌ها پيش كه خيلي‌ها با كمربند خودرو در حد كمربند شلوارشان برخورد مي‌كردند كه بستنش واجب نيست. گاهي حتي آن - مال شلوار را - مي‌بستند اما خودروها اصلا كمربند نداشتند كه كار به بستن هم برسد. بعدها كه داشتن كمربند ايمني براي تمام خودروها اجباري شد، لااقل همه كمربند داشتند اما بستنش هنوز قصه‌اي بود كه هنوز هم كم‌وبيش هست.

جريمه كردند، نشد. خودروها را متوقف كردند، نشد. نشد كه نشد. بعدها كه جريمه ديگر خيلي به همه جاي راننده‌ها فشار آورد، كمربندها بسته شد، البته باز هم مثلا!

جريان از اين قرار بود كه راننده‌ها كمربند را از پشت سرشان مي‌كشيدند، از روي سينه رد مي‌كردند، كنار پايشان هم مي‌گذاشتند اما سر جايش فرونمي‌كردند! حالا اينكه چرا ايراني جماعت حاضر نيست كمربند ايمني ببندد از آن سوال‌هاي فلسفي است كه لابد پاسخش را بايد در همان عجايب نژادي پيدا كرد. گرچه خيلي‌ها اين سوسول‌بازي‌ها - بستن كمربند ايمني - را درشأن خودشان نمي‌دانند!

بوق پشت چراغ

نوعي تيك عصبي در راننده ايراني وجود دارد كه در لحظه نگاه به چراغ راهنمايي و رانندگي فعال مي‌شود. جماعتي كه صبح تا شب در صف‌هاي مختلف و پشت درهاي رنگارنگ اين پا و آن پا مي‌كنند، حتي تحمل يك‌صدم ثانيه گذشتن از سبز شدن چراغ راهنمايي و رانندگي را هم ندارند. اصلا زدن يك بوق در لحظه سبز شدن چراغ يكي از اصول رانندگي در ايران است كه متاسفانه در آيين‌نامه راهنمايي و رانندگي از قلم افتاده است!

بوق البته در رانندگي ايراني‌ها كاربردهاي ديگري هم دارد. ايراني‌ها كه اصولا خلاقيت را از ويژگي‌هاي نژادي خودشان مي‌دانند، براي بوق خودروها هم كاربردي متفاوت اختراع كردند. مثلا نوعي بوق وجود دارد كه يعني «سلام». نوعي ديگر هست كه يعني «خداحافظ»، خيلي «چاكريم» و از اين حرف‌ها هم داريم و البته نوعي بوق هم هست كه يعني «فحش». به هر حال اينجا ايران است و خودروات اگر سپر و گلگير نداشت، نداشت، بي‌بوق اما رانندگي به سر نمي‌شود.

نور بالا

پرونده تيك‌هاي عصبي را با نور بالا مي‌بنديم. اين هم نوعي ديگر از تيك‌هاي عصبي راننده ايراني است كه با نزديك شدن به خودروي جلويي فعال مي‌شود. مطلب از اين قرار است كه در كدام يك از خطوط بزرگراه مشغول رانندگي باشيد، تفاوتي در اصل جريان ايجاد نمي‌شود. خودروي عقبي همين كه به شما نزديك شود، پشت هم و با سماجت شروع به نور بالا زدن مي‌كند. توقع راننده عقبي اين است كه شما همان لحظه از سر راهش كنار برويد. از روش نور بالا زدن كه استرس غيرقابل تحملي هم ايجاد مي‌كند،‌ مشخص است كه راننده ايراني اصولا هيچ اعتقادي به قواعد فيزيكي هم ندارد.وگرنه آدم‌هاي بي‌سواد هم مي‌دانند كه جسمي اگر در كنار جسم ديگري قرار داشته باشد و به سمت آن جسم حركت كند، نتيجه برخورد قطعي دو جسم با يكديگر است. با اين حال آن تيك عصبي با ديدن خودرويي در مقابل فعال مي‌شود و نور بالا پشت هم و توقع اينكه شما از سر راه بلافاصله كنار برويد، حتي اگر نتيجه برخورد شما با خودروي كناري باشد!

شهر، سطل زباله من

حسين پناهي شعري داشت درباره تكاندن خاكستر سيگار از پنجره به پايين. او در عالم شاعرانه‌اش، زمين را به زيرسيگاري‌اش تشبيه كرده بود. اين تشبيه در عالم شعر آدم را هيجان‌زده مي‌كند اما معادل‌سازي براي اين تشبيه در رانندگي مطلب ديگري است كه برايتان مي‌نويسيم.

باور كن سانتافه و بنز و بي‌ام‌و و رنو5 هم ندارد. همين است كه راهنمايي و رانندگي اواسط سال گذشته اعلام كرد: «افرادي كه از وسايل نقليه آشغال و زباله به سطح شهر پرت كنند تا سقف 35 هزار تومان جريمه مي‌شوند.»

پرت كردن آشغال از پنجره خودرو به بيرون هم يكي از آن اتفاقات نادري است كه فقط در خيابان‌هاي ايران رخ مي‌دهد. معادل‌سازي براي اين جريان با همان تشبيه شعر اول مطلب مي‌شود اين: زيرا كه شهر سطل آشغال من است!

گاز دادن روي خط‌كشي عابر

پيش از آغاز سال 89، پليس راهنمايي و رانندگي توصيه‌هايي براي سفرهاي نوروزي منتشر كرد. از اينكه پليس در حد جان مادرتان به نكاتي مثل عبور نكردن و سبقت نگرفتن و دور نزدن روي خط ممتد اشاره كرده بود، بگذريم، در اين توصيه‌ها نكات جالب ديگري هم به چشم مي‌خورد. يكي از آنها كه به عادت‌هاي رانندگي در ايران مربوط مي‌شود، ناديده گرفتن خط‌كشي عابر پياده است. در توصيه‌هاي پليس آمده بود: «راننده عزيز! تمام خيابان متعلق به شماست، اين چند متر خط‌كشي شده را براي عابران بگذاريد.» بگذريم از اين توصيه‌ها، گاز دادن روي خط‌كشي عابر پياده يكي از خصلت‌هاي راننده ايراني است!

ساير موارد

اشاره به ويژگي‌هاي راننده ايراني تمام است. البته موارد ديگري هم بوده و هست كه فهرست‌وار از رويشان، مثل خط‌كشي عابر پياده، مي‌گذريم و به انتهاي مطلب مي‌رسيم. مثلا اينكه تا همين چند سال پيش ايران تنها كشور جهان بود كه تاكسي‌هايش روي صندلي جلو دو نفر سوار مي‌كردند. قضيه تا حدي در ذهن همه جا افتاده بود كه اگر مي‌خواستي كرايه اضافه بدهي و تنها جلو بنشيني هم جماعت چپ‌چپ نگاهت مي‌كردند كه: «چه آدم خودخواهي! اين همه آدم توي صف وايستادن، مي‌ره تنها جلو مي‌شينه» اين اواخر البته با افزايش چند برابري كرايه‌ها و برگه‌هاي جريمه و توقف خودروها و زور و غيره، عاقبت ويژگي دو مسافر روي صندلي جلو از تاكسي‌هاي ايران گرفته شد.

ويژگي ديگر كه از بس ديده‌ايد و گفته‌اند و نوشته‌اند، تبديل به شهرتي جهاني شده، رانندگي موتورسوارها در پياده‌رو است. اصولا موتورسوار از آن فرصت‌هاي ادبي است كه نبايد به سادگي از كنارش گذشت. از آنجايي كه موتورسوارها هر كاري كه دلشان بخواهد در شهر انجام مي‌دهند و اساسا آزاد هستند، مي‌شود واژه «موتورسوار» را براي آدم‌هايي با اين خصوصيات به دايره لغات اضافه كرد. مثلا «طرف موتورسوار است» يعني هر كاري كه فكر كني از دستش برمي‌آيد.

از ماجراي عبور عابران پياده از چراغ قرمز و از روي سايه پل عابر پياده هم كه بگذريم، مي‌ماند حركات فريبنده راننده‌ها و خلاص. آنها در حركتي شبيه به حركات پا به توپ ليونل مسي، گاهي به راست راهنما مي‌زنند و به چپ مي‌پيچند. به هر حال ما عجيب‌ترين نژاد جهان هستيم!

نویسنده : شهرام فرهنگي

انسان پرستی و نارندرنات دوت

والاترین حقیقت این است: خدا در همۀ موجودات حاضر است. آنان همه صور متکثر اویند. خداي دیگري نیست تا به طلبش برخیزیم. تنها آن کس به خدا خدمت می کند که خادم دیگران باشد.

نامش را از نارندرنات دوت به ویویکاننده تغییر داد، از هند درآمد تا در خارج از کشور، براي رسالت راماکریشنا پولی فراهم کند. در سال 1893 خود را در شیکاگو یافت، مفلس و تهیدست. روز بعد در مجلس ادیان، در بازار مکارة جهان، ظاهر شد و در مقام نمایندة آیین هندو، در آن اجتماع سخنرانی کرد. وي با شخصیتِ باشکوه و بشارتش براي وحدت همۀ ادیان و اصول سادة اخلاقیش –که می گفت خدمت به خلق بهتر از عبادت خالق است– همۀ حاضران را مفتون خود ساخت؛ به افسون بلاغت و فصاحت او، الحاد به صورت مذهبی شریف تلقی شد و کشیشیان درست پندار به «کتفری» احترام می نهادند که می گفت: «خدایی جز روانهاي موجوداتِ زنده وجود ندارد.» چون به هند بازگشت، به هموطنانش شریعتی عرضه کرد که از زمان وداها تا آن زمان هیچ هندویی چنین شریعتی عرضه نداشته بود:

«ما دینی می خواهیم انسانساز... این رازورزیهاي ناتوان را رها کنید و نیرومند باشید تا پنجاه سال آینده... چیزهاي دیگر و خدایان بیهوده را از ضمیرتان بزدایید. این تنها خدایی است که بیدار است، -یعنی- نژاد خود ما که دست، پا و گوشهایش همه جا پیداست؛ همه چیز را در بر می گیرد... نخستین پرستش، پرستش کسانی است که پیرامون ما هستند... اینها همه خدایان ما هستند -این انسانها و این جانوران- و نخستین خدایانی که ما باید بپرستیم، هم میهنان خود ما هستند.

از اینجا تا گاندي بیش از یک گام فاصله نبود. 
تاریخ تمدن - ویل دورانت