روزی به رهی مرا گذر بود خوابیده به ره جناب خر بود
از خر تو نگو که چون گهر بود چون صاحب دانش و هنر بود
گفتم که جناب در چه حالی فرمود که وضع باشد عالی
گفتم که بیا خری رها کن آدم شو و بعد از این صفاکن
گفتا که برو مرا رها کن زخم تن خویش را دوا کن
خر صاحب عقل و هوش باشد دور از عمل وحوش باشد
نه ظلم به دیگری نمودیم نه اهل ریا و مکر بودیم
راضی چو به رزق خویش بودیم از سفرۀ کس نان نه ربودیم
دیدی تو خری کشد خری را؟ یا آنکه برد ز تن سری را؟
دیدی تو خری که کم فروشد ؟ یا بهر فریب خلق کوشد ؟
دیدی تو خری که رشوه خوار است؟ یا بر خر دیگری سوار است؟
دیدی تو خری شکسته پیمان؟ یا آنکه ز دیگری برد نان؟
دیدی تو خری حریف جوید؟ یا مرده و زنده باد گوید؟
دیدی تو خری که در زمانه؟ خرهای دیگر پیش روانه
یا آنکه خری ز روی تزویر خرهای دیگر کشد به زنجیر؟
هرگز تو شنیده ای که یک خر؟ با زور و فریب گشته سرور
خر دور ز قیل و قال باشد نارو زدنش محال باشد
خر معدن معرفت کمال است غیر از خریت ز خر محال است
تزویر و ریا و مکر و حیله منسوخ شدست در طویله
دیدم سخنش همه متین است فرمایش او همه یقین است
گفتم که ز آدمی سری تو هرچند به دید ما خری تو
بنشستم و آرزو نمودم بر خالق خویش رو نمودم
ای کاش که قانون خریت جاری بشود به هر ولایت
سروده ای از فیروز بشیری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر